'Pano' onderzoekt posttraumatische stressstoornis na aanslagen Brussel
Twee jaar na de aanslagen van 22 maart onderzoekt 'Pano' in zijn reportage komende woensdag posttraumatische stressstoornis (PTSS) bij slachtoffers van de aanslag. Welke impact hebben de gebeurtenissen vandaag nog? Mensen met PTSS dragen immers geen zichtbare lichamelijke letsels met zich mee, maar worstelen mentaal nog elke dag met dit onderbelicht fenomeen.
'Pano' zoekt enkele slachtoffers op en spreekt met hen over hoe 22 maart 2016 hun leven veranderde.
Zo vertelt Petra, die de aanslagen zelf meemaakte maar gelukkig geen zware verwondingen opliep, over haar schuldgevoel: 'In zekere zin ben ik ook een slachtoffer. Maar ik denk dat de maatschappij dat niet zo ziet.'
Voor de reportage gaat 'Pano' ook na hoe in het buitenland – bijvoorbeeld na de terreuraanslag in de Bataclan in Parijs – de zaken werden aangepakt. Er wordt vastgesteld dat in onze buurlanden PTSS beter ingeburgerd is dan in België. Wat kan ons land daaruit leren?
Hulp zoeken
'Ik heb al twee jaar het gevoel dat ik me constant moet verantwoorden bij controle-artsen en verzekeringen', zegt Katarina. Ze verloor haar moeder in de aanslagen van 22 maart.
Veel slachtoffers van de aanslagen worstelen nog steeds met angsten, nachtmerries en vereenzaming. Hulp zoeken is voor personen met PTSS vaak niet vanzelfsprekend. Ook kampen velen met een schuldgevoel, getuigt Petra: 'Ik voel mij heel schuldig tegenover de mensen die daar zware verwondingen hebben opgelopen of gestorven zijn. Waarom ik niet en zij wel? Ik ben bang dat mensen denken dat ik overdrijf. Maar ik overdrijf niet. In zekere zin ben ik ook een slachtoffer. Maar ik denk dat de maatschappij dat niet zo ziet.'
Samen sterk
Uit noodzaak zijn daarom initiatieven opgericht. Katarina vond een manier om vormen van PTSS te overkomen, door toenadering te zoeken tot andere slachtoffers, en werd woordvoerder bij V-Europe. Samen sterk, samen vechten, zo luidt haar visie.
'Wij hebben niets fout gedaan. En toch moeten we onze rechten afdwingen. De medische kosten en rekeningen komen sneller dan de hulp van de overheid. Zo komen sommigen onder ons in armoede terecht. Dat kan toch niet?'
'Mocht zich opnieuw een dergelijke gruwelijke aanslag voordoen in ons land, dan is het enige wat wij zouden horen 'er wordt aan gewerkt'. Maar dat 'wordt aan gewerkt' duurt intussen al twee jaar.'
Nochtans, wanneer slachtoffers met posttraumatische stressstoornis goed behandeld worden, is herstel mogelijk. Zo blijkt uit het onderzoek van 'Pano' in het buitenland. Wat kunnen wij daaruit leren?
Reportage: Machteld Libert, Sara Van Boxtael en Sofie Vaes
Eindredactie: Lin Delcour en Pascal Seynhaeve
'Pano', woensdag 21 maart om 21.25 uur op Eén.
